Nou we kwamen aan in Sydney en we dachten allebei: 'Gaat niet meer'. Melbourne heeft ons serieus gesloopt. De kaart van Sydeney kwam over als een provincie, geen idee waar we alles moesten vinden en we waren allebei doodmoe. Als een stel bejaarden toch maar gaan lopen en via Sydney museum bij de Botanische tuinen uitgekomen. Die Sydniers zijn zelf helemaal weg van hun park en dat kun je zien ook. Het eerste bord dat we zagen stond alleen maar. Please walk on the grass, we also invite you to hug the trees and smell the roses! Hoe gezellig kun je het maken voor de mensen.

Een groep Japanners voor ons, stapten meteen het gras op en kwamen er ook niet meer vanaf! Het is echt een paradijs daar, waar je kunt lezen, zitten, rondlopen, picknicken, noem maar op. In een bepaald deel van het park hangen overal Flying Foxes in de bomen. Een soort vleermuizen die een megaplaag schijnen te vormen omdat ze alle bomen beschadigen. Ze zijn nu bezig ze weg te krijgen. 's Avonds vloog ineens een hele groep over, dus ik denk dat ze wat trucjes aan het uitproberen waren. Net een enge film waar je dan inzit.

Naar het Sydney museum geweest, waar je o.a. kon zien hoe ze de Harbour Bridge hebben gebouwd. Honderden foto's en oude documentaires hebben ze daar. Verder ook de geschiedenis over de eerste kolonialisten. Nooit geweten dat dezelfde William Bligh van Mutiny on the Bounty later administrator was geweest in Sydney. Ook weer een hele mooie fototentoonstelling: Smalltown van Martin Mischkulnig en Tim Winton. Foto's gemaakt door heel Australië van die typeische geïsoleerde en verlaten plekken in Australië. Het is grappig en af en toe triest.

Het aantal zelfmoorden in dat soort plekken ligt enorm hoog en depressiviteit is aan de orde van de dag. De fotograaf vond dat de lelijkheid van de omgeving (hoe alles gebouwd is ...) ook wel meegerekend mochten worden in de factoren die daaraan bijdragen. En inderdaad, je kijkt ernaar en wordt al triest.

Maar verder Sydney dus. We zitten zelf met het hotel in The Rocks. De plek is echt prachtig, noordelijkste puntje van de stad, we wonen zeg maar onder de Harbour Bridge, en om de hoek kijken we uit op de Opera house.

Die zien we dus echt in ochtend, middag en avondlicht ('s nachts slapen we meestal).

Zaterdag met de taxi naar Paddington market gereden en toen teruggelopen richting hotel. De Paddington mensen in Sydney vinden zich wel duidelijk een stuk beter en mooier dan de rest van Australië. Eric ergerde zich dood aan al die verveelde grietjes met grote zonnebrillen, jurkjes, grote tassen en zogenaamde hippie look. Ja ik vind ze prachtig, maar het is wel erg veel van hetzelfde en verder niet veel interessanter dan om even naar te kijken. Als ze gaan praten is het in 70% echt tenenkrommend.

Daarna Chinatown ingelopen voor een lekker soepje en daar zit je heerlijk onder de bomen, als de zon schijnt (denken we). De monorail nog ingeklommen, die hier overigen volledig voor nop is gebouwd en na 2 rondjes weer richting Hotel. Wat ze hier vooral missen is een goed tram of metrostelsel. De taxichauffeur vertelde dat ze overwegen de trams terug te brengen die ze zo vakkundig hebben gesloopt. Als ze dat gaan doen, wachten we even met langskomen denk ik. Maar daarna graag.

Gegeten in Sepia, de eigenaar heeft als chefkok by Tsetsuya's gewerkt en daarna in Hong Kong, dus we dachten dat is weer eens wat anders. Ongelofelijk lekker gegeten en prachtige zaak. Op de kamer nog even tickets geboekt voor maandag in het Opera House. We gaan naar God of Carnage: http://www.sydneyoperahouse.com/whatson/thegodofcarnage.aspx. We hadden van de Fransen tijdens de camping safari gehoord dat het een heel goed stuk moet zijn. Nou al zin in.